مراسم رونمایی از آخرین آلبوم زنده یاد «پیتر سلیمانیپور»با عنوان «زیرا که میوزد» در تاریخ 21 تیر ماه با حضور جمعی از موسیقیدانان و مخاطبین در شهر کتاب دانشگاه برگزار شد.
در مراسم رونمایی از آلبوم «زیرا که میوزد» ابتدا فرزاد آذری پورمدیر نشر هاشور و سپس نیما جبلی جوان مدیر نشر جوان که به ترتیب مسئولیت نشر و پخش آلبوم «زیرا که میوزد» را به عهده داشتند، به سخنرانی پرداختند. فرزاد آذری پور گفت: «پیتر سلیمانی پور قرار بود در زمان راهاندازی سامانه ویدئویی هاشور، بخش موسیقی آنرا مدیریت کند اما شرایط جسمانیاش این اجازه را به او نداد.»
سپس علی بوستان ضمن اشاره به نحوه آشنایی خود با پیتر در دانشگاه، اضافه کرد: «پیتر سلیمانی پور مصداق کامل مردی بود که با وسواس کم نظیری نسبت به کارهای خود عمل میکرد. چه در کارهای بصری و حوزهی گرافیک و چه در حوزهی فعالیت های موسیقایی. بسیاری از ما هر آنچه در موسیقی آوانگارد میشناسیم از حضور پیتر آموختهایم. او برای این آلبوم زحمت بسیار زیادی کشیده بود و امروز به همت کسانی که برای انتشار آلبوم «زیرا که میوزد» زحمات فراوانی به دوش کشیدند، شاهد به نتیجه رسیدن آن هستیم. امیدوارم در آینده بقیهی آثار او هم به همین روال منتشر شوند.»
پیتر در منظر یک روزنامه نگار
در ادامه رضا عسگرزاده به سخنرانی پرداخت و از انتشار آلبوم «زیرا که میوزد» ابراز خوشنودی و تشکر کرد. سپس علیرضا ایران نژاد –روزنامه نگار حوزه موسیقی –تریبون را در اختیار گرفت و گفت: «آشنایی من با پیتر به زمانی بر میگردد که در منزل آقای فروردین در محلهی دروس، با گروهشان به تمرین موسیقی جز میپرداختند. متانت و طنز و غرور ناشی از ایمان به کار پیتر، همواره جذابیت شخصیت او را دو چندان میکرد. او علاوه بر سواد مثال زدنی، از خلاقیتی بهره برده بود که از ملزومات شخصیت یک هنرمند است و معتقد بود هرچند در مورد طول زندگیاش نمی تواند کاری کند، اما عرض زندگیاش را گسترش بخشیده است. مصاحبه کردن با پیتر نیازمند این بود که روزنامه نگار کاملا از چیزی که میپرسد و جوابی که از او میگیرد آگاهی کافی داشته باشد. فقدان وجود افراد متعهدی مثل او جبران ناپذیر است.»
سپس فریم ۲۱از فیلم «۲۴فریم» عباس کیارستمی با موسیقی پیتر سلیمانیپور به نمایش درآمد. علیرضا بهاری افزود: «در اولین مصاحبهام در حوزه موسیقی با پیتر سلیمانی پور مواجه شدم. مصاحبه با او بسیار مشکل بود زیرا او اطلاعات دقیقی داشت و شما را اصلاح میکرد و از این رو، فرد تاثیرگذاری در زندگی من بود. هرچند او همیشه سخت مشغول تمرین و اصلاح اشتباهات خودش بود، اما هنگام اجرای صحنه ای، اولویتش اشتباه نکردن نبود، بلکه ارائه موسیقی صادقانه بود و همین موجب فراز و فرودهای گوشنوازی میشد که نوازندگی او را به نوازندگان مطرح دنیا نزدیک میکرد. آنچه پیتر به خوبی درک کرده بود این بود که بر خلاف نظر عدهی زیادی، ایران بستر مناسبی برای موسیقی جز است، چرا که در این موسیقی مبحث آزادی مطرح است. قطعات او، جمله بندیهای موسیقی شرق را دنبال میکرد. او مصداق بارز یک هنرمند مدرن و روشنفکر ایرانی بود.»
سپس سیاوش روشن، آهنگساز و نوازندهی عود به سخنرانی پرداخت و گفت: «او در دانشگاه هنرهای زیبای تهران مشغول تحصیل رشته نقاشی بود، اما آن را در میانه راه رها کرد تا به قول خودش به کارهای مهم تری بپردازد. در کمک به جمعآوری آثارش، حدود دویست قطعه ی تمام شده از او دیدم که بسیاری از آنها دستنویسهایی با خط خوش بودند که مربوط به زمانهای گذشته میشدند. او در تمامی سبکها از کلاسیک تا جز استاندارد و کرال قطعاتی نوشته بود و شنیدن جدی موسیقی را به یک سبک محدود نمیکرد. او بدون دانشگاه رفتن، گوش دادن و تحلیل آثار را به خوبی آموخته بود و استراوینسکی یکی از آهنگسازان محبوبش بود. من از او «عمیق گوش کردن» را آموختم. آلبوم منظومه شخصی او پر از المانهایی است که پیتر به خوبی درک کرده بود و موسیقی کاملا شخصی و اورجینال خود اوست.»
راه طولانی «زیرا که میوزد»
در ادامه مژگان جلالزاده از همراهان و دوستان نزدیک او نیز گفت: «برای انتشار آلبوم «زیرا که میوزد» راه طولانی طی شده است که در بخشی از این راه پیتر سلیمانی پور حضور نداشت. مسترینگ این کار توسط رضا عسگرزاده انجام شد و فرزاد آذری پور مدیر نشر هاشور زحمت نشر آنرا به عهده گرفت. از ویژگیهای مهم سلیمانی پور خودآموختگیاش بود درحالی که هیچ وقت معلم نداشت. از آلبوم «منظومه شخصی» او متوجه شدم که او می توانست از این خودآموختگی به معنای عالی خلق کند.»
در انتهای مراسم، قطعه ای از قدیمیترین آثار پیتر سلیمانی پور مربوط به سال ۱۳۷۰توسط مهرداد پاکباز، نوازنده مطرح گیتار اجرا شد.
پیتر سلیمانیپور آهنگساز، نوازنده و طراح گرافیک ایرانی در ۱۸شهریور ۱۳۹۷در سن پنجاه سالگی در اثر بیماری سرطان درگذشت.
این آهنگساز و نوازنده چیره دست ساکسفون، آثار ارزشمندی از خود به جای گذاشته است که از میان این آلبوها میتوان به «منظومه شخصی» و «قشم، هشت روایت» اشاره کرد. او با سهیل نفیسی در آلبوم «چنگ و سرود» و با بهزاد میرخانی در آلبوم «جوانهها» همکاری داشته است.
زندهیاد سلیمانیپور همچنین در ضبطهای استودیویی با کیوان جهانشاهی، بابک بیات، کریستف رضاعی، پیمان یزدانیان و بهزاد میرخانی همراهی و همکاری داشت.
وی از سال ۱۳۷۳با حضور در صحنه و با نواختن سازهای درامز، گیتار بیس و ساکسیفون در فرهنگسرای بهمن، از این سازها در یک اجرای رسمی پس از انقلاب استفاده کرد. در همان سال گروه موسیقی «پرسیکو کوارتت» را با همراهی علی فروردین، مهراب مقدسیان و عینالله کیوانشکوه تشکیل داد. این گروه، قطعات جز سرشناس جهان را به صورت زیرزمینی اجرا میکردند.
وی به همراه علی فروردین، بابک ریاحیپور، همایون نصیری، کسری ابراهیمی و نیما حمزه گروه موسیقی «پرسیکو هگزتت» را در سال ۱۳۷۶تشکیل داد که صرفاً ساختههای سلیمانیپور را اجرا میکردند. آنسامبل پیتر سلیمانیپور در سال ۱۳۸۴، با همراهی افرادی چون ماهان میرعرب، پیتر آکوپ ملحمی، حبیب مفتاح بوشهری، آرش پژند مقدم، دارا دارایی، آیدا نصرت، امین طاهری و میثم مروستی تشکیل شد.
پیتر سلیمانیپور در دهه نود نیز فعالیت های بسیاری داشت. سخنرانیهای دانشکده موسیقی دانشگاه هنر تهران، اجراهای زنده، آهنگسازی برای فیلم و ساخت بیش از ۱۵۰قطعه موسیقی و ضبط شماری از آنها گوشهای از فعالیتهای اوست.